เผลอรักพลั้งใจ

ซีรี่ส์ The Wedding ลำดับที่ 1 ค่ะ

นามปากกา รวีดารา

เพราะช่อดอกไม้เจ้าสาวของก๊วนเพื่อนสนิทมีความศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งจากสถิติที่อรพนิตคำนวณมาดีแล้ว ถ้าเธอพลาดจากงานนี้ก็ต้องรอไปอีกเจ็ดปี ดังนั้นเธอจึงหมายมั่นว่าต้องแย่งชิงมาให้ได้!

ในวินาทีสำคัญเธอก็กระโดดคว้าจนตัวลอย มันต้องเป็นของเธอแน่ๆ แต่คู่แข่งกลับชนเธอจนกระเด็นหล่นตุ้บ

ประเด็นคือเธอดันหล่นตุ้บลงทับจุดยุทธศาสตร์กึ่งกลางกายเจย์เดน บรูคส์ เจ้านายของเพื่อนสนิทนี่สิ!

ปากเขาบอกว่าไม่เป็นไร แต่กลับเกรี้ยวกราดและเล่นงานเพื่อนของเธอแทน

งานนี้ปฏิบัติการณ์ทวงคืนหน้าที่การงานให้เพื่อนจึงต้องเกิดขึ้น อรพนิตตามตื๊อขอโทษเขา วันหนึ่งเธอก็บังเอิญล่วงรู้ความลับน่าเห็นใจของเขา

แต่ความลับก็คือความลับ ดังนั้นเธอจึงบอกใครไม่ได้ แบบนี้จะทำยังไงได้ล่ะ เธอก็ต้องยื่นมือเข้าไปยุ่งกับเขาน่ะสิ

เขาไม่ต้องการเหรอ ไม่เป็นไร เธอเป็นคนดี งานนี้เธอจะช่วยเขาและพนักงานทุกคนของเขาเอง!

+++++++++++++++++

ในที่สุดร่างกายของเจย์เดนก็ผ่อนคลาย ลมหายใจเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ อรพนิตดีใจที่เขาหลับเสียที เธอยังคงโอบกอดร่างสูงใหญ่ระหว่างที่โน้มตัวช้าๆ เพื่อพาเขานอน ชายหนุ่มสะดุ้งและกระตุกเบาๆ แขนล่ำสันกระหวัดรอบเอวเธอ เขาพลิกตัวพร้อมกับรั้งเธอขึ้นไปนอนหงายบนเตียง

โดยมีเขานอนคว่ำทับอยู่ด้านบน!

“ว้ายยย!”

อรพนิตร้องเสียงหลง เธอผลักไหล่เจย์เดน เขาหนักเหมือนเดิม หนักแบบไม่เคยเบาลงเลย!

“ฉันล้มทับคุณหนึ่งครั้ง คุณล้มทับฉันหนึ่งครั้ง ถือว่าเราหายกัน ห้ามล้มทับกันอีก!”

“ฮื้อ!” เจย์เดนส่งเสียงไม่สบอารมณ์ เขาซุกหน้าเข้ากับซอกคอของอรพนิต....อีกแล้ว! เธอได้แต่สั่นระริกโดยไม่เข้าใจว่าเขาชอบอะไรตรงนี้นักหนา

“ลุกออกไปจากตัวฉัน!”

อรพนิตพยายามยกสะโพกขึ้น ครั้งแรกทั้งเธอและร่างสูงใหญ่ที่ทับอยู่ด้านบนแทบไม่ขยับ เธอจึงเด้งสะโพกขึ้นถี่ๆ จนกระทั่งสอดมือเข้าไปได้ แต่โทรศัพท์ไม่อยู่แล้ว มันคงตกตอนที่เจย์เดนเหวี่ยงเธอลงนอน

เสียงหัวเราะต่ำพร่าดังอยู่ข้างหู ทำเอาอรพนิตขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“คุณอยากคุมจังหวะก็ได้” เขากระซิบเนิบนาบ “แต่ผมยังไม่ได้เข้าไปในตัวคุณเลย”

อรพนิตตะปบมือใหญ่ที่ลูบวนอยู่ข้างสะโพก สถานการณ์ล่อแหลมขึ้นทุกทีแล้ว

“ผมอยากเขาไปในตัวคุณ” เขาสารภาพด้วยเสียงเซ็กซี่

อรพนิตอ้าปากค้าง ก่อนจะทันรู้ตัวเธอก็ได้ยินเสียงกรี๊ดเหมือนนางเอกละครของตน มันเป็นเสียงกรี๊ดตามธรรมเนียมและใครๆ ก็รู้ว่ากรี๊ดไปงั้นๆ คนทั้งประเทศเขามองออกว่าอย่างไรเธอก็ต้องยินยอมพร้อมใจไปกับเขาอยู่ดี

โอ...ไม่! โอ...

“ไม่!” อรพนิตร้องลั่น เธอร้องห้ามตัวเอง!